Η πιο όμορφη μέρα του Λονδίνου

Στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου κατοικούν περίπου 12 εκατομμύρια άνθρωποι, σχεδόν μία Ελλάδα. Οι κεντρικοί δρόμοι καθημερινά κατακλύζονται από χιλιάδες διαβάτες, κυρίως βιαστικούς εργαζόμενους και στις ώρες αιχμής, ο συνωστισμός στα τρένα είναι παροιμιώδης, αν και αυτές τις ώρες η συχνότητα των δρομολογίων είναι ένα τρένο κάθε τριάντα δευτερόλεπτα.

Οι Λονδρέζοι περπατάνε, χρησιμοποιούν ποδήλατα και κυρίως εμπιστεύονται τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τα Σαββατοκύριακα, κάνουν τις βόλτες τους στα μεγάλα πάρκα του κέντρου, βγαίνουν για ψώνια και μαζί με τους χιλιάδες τουρίστες συνεχίζουν να συνωστίζονται να περιμένουν σε απίστευτες ουρές ακόμη και για να αγοράσουν ένα καφέ.

Στο Λονδίνο, είμαι περίπου ένα μήνα και έχω ήδη ενσωματώσει κάποιους από τους κανόνες της πόλης. Περπατάω πολύ, χρησιμοποιώ τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και αναγκαστικά σε κάποιες περιπτώσεις αρχίζω να συνηθίζω τις ουρές.

Σε ένα μήνα είναι πολύ δύσκολο να επιβεβαιώσεις ή να ανατρέψεις τα στερεότυπα για αυτή την πόλη και τους κατοίκους της. Είναι δύσκολο να ανατρέψεις όλα αυτά τα σχήματα που είχαν τοποθετήσει στο μυαλό, οι δεκαετίες της ελληνικής εσωστρέφειας, τα media, το ανεπαρκές σχολείο, το αδιάφορο για τις παγκόσμιες και εγχώριες εξελίξεις ελληνικό πανεπιστήμιο και τα Μάλια ή το Φαληράκι.

Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από την εικόνα του Big Ben, της Oxford Street, του Tower  Bridge και των τεράστιων πάρκων όπου γηγενείς και τουρίστες, με πολύχρωμες ομπρέλες ταΐζουν σκιουράκια και πάπιες.

Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι όλα αυτά που είχες ακούσει και είχες καλλιεργήσει στο μυαλό σου, χωρίς να το θέλεις, δεν ισχύουν, ότι η πόλη πέρα από τα χαρακτηριστικά τουριστικά της σημεία, το γάμο του William, το Buckingham,  τις αγορές και τους αστυνομικούς με τα παράξενα καπέλα, αποτελείται από ανθρώπους που έχουν προβλήματα και κυρίως είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν όσο κι αν ακούγεται παράξενο για εμάς τους Έλληνες, καλύτερες συνθήκες ζωής, καλύτερη περίθαλψη, καλύτερο σύστημα υγείας, καλύτερη παιδεία. Θεωρούσες δεδομένο ότι μετά τη μεγάλη ήττα από την περίοδο της Θάτσερ, το Λονδίνο αποτελείται από καλοκουρδισμένα ρομποτάκια που ξεκινούν το πρωί για τη δουλειά, επιστρέφουν να πιουν μπύρες, παίζουν ξύλο και διαιωνίζουν την αδιάφορη ρουτίνα τους.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ακόμη και στα καλύτερα πανεπιστήμια, ο Μαρξισμός και οι επίγονοί τού είναι κυρίαρχοι, οι αριστεροί φοιτητές στήνουν "τραπεζάκια" και παρά την επίσης τεράστια ήττα με την επιβολή ιδιαίτερα ακριβών διδάκτρων στα πανεπιστήμια, συνεχίζουν να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες, ισότητα και δικαιοσύνη.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι δεκάδες χιλιάδες Βρετανοί θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν, να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν μια άλλη πολιτική πέρα από τις περικοπές, τη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό.

Το περασμένο Σάββατο ήταν μία τέτοια μέρα. Μία όμορφη μέρα ανατροπής στερεοτύπων. Μία ημέρα όπου χιλιάδες Βρετανοί, βγήκαν στους δρόμους, φόρεσαν πολύχρωμα ρούχα, πήραν τα παιδιά τους, τις καραμούζες τους, έφτιαξαν μπάντες, κατέβασαν φιλαρμονικές, έσφιξαν τις σημαίες των σωματείων τους και διαδήλωσαν διεκδικώντας ανατροπές στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που κόβει κάθε μέρα όλο και κάτι ακόμη από αυτά που το Ευρωπαϊκό κράτος δικαίου θεωρούσε στοιχειωδώς δεδομένα.

Το ραντεβού είχε δοθεί σε παραποτάμιο δρόμο, δίπλα σε ένα πάρκο, αρκετές εκατοντάδες μέτρα απόσταση από το Κοινοβούλιο. Βρετανοί από όλο το Λονδίνο και πολλές πόλεις της χώρας, άρχισαν να καταφθάνουν στο σημείο από τις 10 το πρωί και ακόμη και μία ώρα μετά η τεράστια προσέλευση ανάγκασε τις αρχές να ανοίξουν τις εξόδους κινδύνου των παραπλήσιων σταθμών του μετρό και να οδηγούν τον κόσμο που συνωστίζονταν στις κυλιόμενες σκάλες κατά εκατοντάδες, προς το σημείο συγκέντρωσης της πορείας.

Στις 11.30 η πορεία ξεκίνησε. Στην κεφαλή της τα μεγαλύτερα σωματεία ομπρέλες και ακολουθούσαν τα σωματεία από κάθε κλάδο με πιο δραστήρια και θορυβώδη, αυτά των υπαλλήλων του δημόσιου συστήματος υγείας, των καθηγητών, των φοιτητών, τα αντιπολεμικά μπλοκ, των πυροσβεστών και τα μπλοκ των διάφορων εθνικών κοινοτήτων που ζουν και εργάζονται στο Λονδίνο.

Η συγκεκριμένη πορεία στα μάτια ενός "επισκέπτη", δεν ήταν μία πορεία των κατοίκων του Λονδίνου, ήταν μία πορεία των πολιτών του κόσμου και της Ευρώπης. Μία συγκέντρωση ανθρώπων που διεκδικούν ένα κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο και ένα κράτος που σέβεται τις ανάγκες των πολιτών του. Οι χιλιάδες των διαδηλωτών φώναξαν για τις περικοπές, διεκδίκησαν περισσότερα κονδύλια για την υγεία, δωρεάν παιδεία, σεβασμό στην τρίτη ηλικία, λιγότερες δαπάνες για πολέμους και δικαιοσύνη.

Τα αιτήματα των Βρετανών δεν διαφέρουν από τα αιτήματα των Ελλήνων διαδηλωτών, των Ισπανών, των Πορτογάλων. Η διαδήλωση του Λονδίνου, μία από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει στην πρωτεύουσα της Βρετανίας τα τελευταία χρόνια -για δυόμιση ώρες παρακολουθούσαμε τα πυκνά μπλοκ των διαδηλωτών να περνάν την είσοδο του Hide Park- είχε πολλές ομοιότητες με τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία.

Οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέλαβαν ειρηνικά τους δρόμους τους Λονδίνου, έκαναν πιο χαρούμενα τα πάρκα, και έστω για λίγες ώρες, έδιωξαν από την πόλη το έντονο στοιχείο του καταναλωτισμού και κυριάρχησαν έναντι των αγορών.

Ήθελαν να στείλουν το μήνυμα και για μερικές ώρες το κατάφεραν. Για λίγες ώρες, γιατί και εδώ στη Βρετανία, όπως και στην Ελλάδα, όπως προφανώς και στην Ισπανία, οι διαμεσολαβητές, οι υπεύθυνοι για να φύγει το μήνυμα από τους δρόμους του Λονδίνου και να μεταφερθεί στον υπόλοιπο πλανήτη, αδιαφόρησαν

Όπως στην Ελλάδα, οι διαμεσολαβητές των Media και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, περιορίζονται στην όχι τυχαία, ρουτίνα των επεισοδίων, των μολότοφ και των δακρυγόνων, έτσι και εδώ η φωνή των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, περιορίστηκε σε ένα ρεπορτάζ με κυρίαρχο στοιχείο την ομιλία του Ed Milliband στους συγκεντρωμένους και στα γιουχαΐσματα μέρους του πλήθους.

Το θέμα με αυστηρά "δημοσιογραφικά κριτήρια" πνίγηκε στις παραφυάδες του, είναι χαρακτηριστικό ότι για να βρεις το θέμα στην Κυριακάτικη ηλεκτρονική έκδοση της Sun έπρεπε να κάνεις "ανασκαφή" και στη συνέχεια ξαφνιασμένος να διαπιστώσεις  ότι η εφημερίδα ανέδειξε με φωτογραφίες κάποια εντελώς ασήμαντα επεισόδια.

Αν και στα δελτία ειδήσεων δεν βγήκαν αναλυτές να κατηγορήσουν ως τεμπέληδες τους δημόσιους υπαλλήλους, αν και ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν φαίνεται να λειτουργεί εδώ, ο κυρίαρχος Τύπος, έπνιξε το θέμα και το ερώτημα που θα συνεχίζει να μας βασανίζει είναι για πόσο ακόμη οι διαμεσολαβητές, τα παπαγαλάκια, οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις θα συνεχίσουν να κρύβουν ότι οι πολίτες της Ευρώπης και του κόσμου, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους, έχουν τις ίδιες ανάγκες, δέχονται τις ίδιες πιέσεις και διεκδικούν τις ίδιες λύσεις.

Η διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου στο Λονδίνο, το σθένος των διαδηλωτών, η αγωνία τους, οι διεκδικήσεις τους αποκάλυψαν σε έναν επισκέπτη ότι τελικά αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και η διαδρομή για  να διαμορφωθεί ένα κοινό μέτωπο ίσως τελικά είναι πιο εύκολη από όσο οι διαμεσολαβητές επιτρέπουν να αποκαλυφθεί.

Κυριάκος Α.