Bill Hicks: another dead hero

    Η σκηνή ήταν μέρος της καθημερινότητάς του.Σε μια κακοφωτισμένη αίθουσα παραστάσεων, ανάμεσα σε καπνούς από αναπόφευκτα τσιγάρα, τα πρώτα διστακτικά χειροκροτήματα είχαν αφήσει τη θέση τους στην αμηχανία.Ο κωμικός στη σκηνή είχε πει τις ατάκες προθέρμανσης, αρκετά πιο δηλητηριώδεις από τον μέσο όρο, ακόμη όμως όχι τόσο κοφτερές όσο η σαρωτική συνέχεια.Μια άβολη ησυχία είχε απλωθεί.Κάποια στιγμή, ένας τύπος σηκώθηκε όρθιος, πήρε το παλτό του εκνευρισμένος και φεύγοντας φώναξε:"Εδώ ερχόμαστε για να γελάσουμε,όχι να σκεφτούμε".Η ετοιμόλογη απάντηση του κωμικού ήταν αναμενόμενα καυστική:"Α,ναι?Και πού πας για να σκεφτείς?Πες μου το μέρος, να συναντηθούμε εκεί".Ο Γουίλιαμ Μέλβιν Χικς δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα για τα σχόλια των άλλων.Η δική του αρκούσε.Για να τον ακούσουν όμως έπρεπε να τους προσελκύσει με την κατάλληλη πρόφαση.Η κωμωδία έπαιζε αυτόν τον ρόλο.Μόνο που στη συνέχεια αυτό που για κάποιους έμοιαζε με χαλαρή διασκέδαση εξελισσόταν σε μια λεκτική,νοητική και ιδεολογική επίθεση στην κοινή λογική, με αλήθειες που πονούσαν,ατάκες που ενοχλούσαν και -στην καλύτερη περίπτωση - γέλια που ακολουθούσαν.

    Ο Μπιλ Χικς ξεκίνησε τη ζωή με το αριστερό.Το έχει ομολογήσει ο ίδιος στο ταιριαστό για την ιδιότητα του κωμικού βιογραφικό του σημείωμα:"Γεννήθηκα τον Δεκέμβριο του 1962 στην πόλη Βαλντόστα της Τζώρτζια των ΗΠΑ.Όχι ο καλύτερος τόπος για να ξεκινήσει κανείς τη ζωή του".Το χιούμορ του ήταν σκληρό και μερικές φορές ακατανόητο για το μέσο νου.Για έναν τύπο που αυτοπροσδιοριζόταν ως φιλόσοφος, υπηρέτης της κοινωνικής σάτιρας, κήρυκας της πραγματικής ζωής, πολέμιος του καπιταλισμού και της κατανάλωσης,"Τζίμι Χέντριξ" της κωμωδίας ή απλώς ένας "οργισμένος Ιησούς",όπως τον φώναζαν οι πιστοί του αιρετικοί ακροατές, ήταν αναμενόμενο.

    Ειρωνικά για την βλάσφημη συνέχεια, όλα ξεκίνησαν σε μια αίθουσα του κατηχητικού.Ο ανήλικος Μπιλ, γιος δύο συντηρητικών βαπτιστών απ'το Τέξας, έδωσε τις πρώτες παραστάσεις του ως κωμικός μέσα στο σπίτι του Θεού.Ο Γούντι Άλεν και ο Ρίτσαρντ Πράιορ ήταν οι ασεβείς φιγούρες που προσπαθούσε να μιμηθεί, με τέτοια δημιουργική μανία που τον ανάγκασε στα 15 του χρόνια να το σκάσει από το παράθυρο του δωματίου του για να κάνει την πρώτη του αποτυχημένη προσπάθεια να κατακτήσει την Αμερική.Προσπάθησε να διευρύνει τους ορίζοντές του με πολλά ναρκωτικά,γνωριμίες,συζητήσεις και τα τσιγάρα που τόσο αγάπησε ώστε να τα συμπεριλαμβάνει στις παραστάσεις του, προτού ακόμη η Αμερική γίνει τόσο μισαλλόδοξη με οτιδήποτε βγάζει καπνό.
    "Δεν αντέχω τους αντικαπνιστές που έρχονται μπροστά μου όταν ανάβω ένα τσιγάρο και κάνουν πως βήχουν.Είναι λίγο σκληρό.Κάπως σαν να πηγαίνεις μπροστά στους ανάπηρους και να χορεύεις κλακέτες" ήταν η πιο διάσημη ατάκα του περί τσιγάρου.Υπήρχαν και άλλες:"Καπνίζω.Αν έχετε πρόβλημα ρίξτε μια ματιά γύρω σας και μετά βουλώστε το".Οι επιθέσεις του δεν κατευθύνονταν μόνο στους αντικαπνιστές.Υπήρχε και η τηλεόραση:"Το να βλέπεις τηλεόραση είναι σαν να στρέφεις ένα μαύρο σπρέι στα μάτια σου".Οι διαφημιστές:"Αν δουλεύετε ως διαφημιστής ή στον τομέα του μάρκετινγκ,αυτοκτονήστε.Σοβαρά το λέω.Σταματήστε να βάζετε το σήμα του δολαρίου σ'ότι υπάρχει σ'αυτόν τον γαμημένο πλανήτη".Δεν γλίτωσαν ούτε οι γονείς:"Αν νομίζετε ότι τα παιδιά σας έχουν το ξεχωριστό,κάνετε λάθος.Σύμφωνα με έρευνα σε κάθε εκσπερμάτωση σκορπίζονται 2 εκατομμύρια σπερματοζωάρια.Ποιες οι πιθανότητες να είναι τα παιδιά σας ξεχωριστά?Εγώ έχω πετάξει ολόκληρους πολιτισμούς πάνω σε χαρτιά υγείας...".
    Τα πράγματα γινόταν πιο σοβαρά όταν στη κουβέντα έμπαινε η θρησκεία:"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι φορούν σταυρούς στους λαιμούς τους.Πιστεύετε ότι ο Χριστός επέστρεφε στη Γη θα ήθελε να βλέπει σταυρούς?Σαν να πάει κάποιος στην Τζάκι Κένεντι, με ένα όπλο κρεμασμένο στο λαιμό του.Δεν νομίζω η χήρα να το εκτιμούσε ιδιαίτερα" ήταν η ατάκα που έκανε την συντηρητική Αμερική να τον κατατάξει στους επικίνδυνους αντιπατριώτες.Όταν στο μυαλό του μπήκαν τα ναρκωτικά,το πράγμα έγινε πιο σοβαρό:"Το να κάνεις τη μαριχουάνα παράνομη είναι σαν να λες ότι ο Θεός έκανε λάθος.Τι νομίζατε, την Τρίτη μέρα της δημιουργίας κάπνισε ένα τσιγαριλίκι, το ξέχασε, και μόλις το αντιλήφθηκε έφτιαξε τους ρεπουμπλικάνους για να διορθώσει την κατάσταση?".
    Η κατάβαση του στον κόσμο των ναρκωτικών ήταν αναπόφευκτη.Για καιρό ο Χικς ζούσε μέσα σε παραισθήσεις "διευρύνοντας την οπτική του" σύμφωνα με τον ίδιο, καίγοντας τα εγκεφαλικά του κύτταρα, σύμφωνα με άλλους. Ωστόσο και για αυτό είχε την απάντηση του, εκπεφρασμένη και αυτή από σκηνής:"Αν δεν πιστεύετε ότι τα ναρκωτικά έχουν κάνει καλά πράγματα για μας, πηγαίνετε σπίτι σας και κάψτε όλους σας τους δίσκους.Οι περισσότεροι μουσικοί όταν γράφουν είναι βουτηγμένοι στα ναρκωτικά.Ως και οι Beatles.Για να φανταστείτε πόσο πολλά έπαιρναν, άφησαν ακόμη και τον Ρίνγκο Σταρ να πει κάποια τραγούδια...".Όταν στην εξίσωση έμπαινε και η πολιτική, τα πράγματα        

γίνονταν πιο οργισμένα για ένα αναρχικό μυαλό γεννημένο στην καρδιά της συντήρησης:"Πως ξέρουμε ότι το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής?Απλώς κοιτάξαμε την απόδειξη που τους είχαμε δώσει όταν τα πουλούσαμε.".Η ατάκα είναι επίκαιρη, σχεδόν διαχρονική.Δεν αναφερόταν στον πρόσφατο πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ, αλλά στην "επιχείρηση καταιγίδα"του πρεσβύτερου Μπους, ενός "καθικιού που κηρύττει τη χριστιανική αγάπη σκοτώνοντας όποιον δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς του για πλουτισμό".
    Ο χρόνος μέσα στις παραισθήσεις κάποια στιγμή τελείωσε.Κρατώντας μόνο τον εθισμό του τσιγάρου,ο Χικς βλέποντας ότι στην Αμερική  δεν ήταν ευπρόσδεκτος, όπως αποδείκνυε ένας σπασμένος αστράγαλος και ένα όπλο που τον απείλησε ένα βράδυ στο Τέξας, προσπάθησε να στρέψει την καριέρα του προς ευήκοα αυτιά.Αρχικά ο πιο προοδευτικός Καναδάς και έπειτα η Βρετανία, όπου λατρεύτηκε-"ίσως επειδή έχω πολύ λευκό δέρμα", σάρκαζε ο ίδιος-, του έδωσαν ώθηση στην καριέρα του.Περισσότερο μέσω της διαφήμισης, από στόμα σε στόμα, ο Χικς γινόταν όλο και πιο δημοφιλής στην underground σκηνή, στις αρχές τις δεκαετίας του '90.Σύντομα επέστρεψε στις ΗΠΑ και στη φιλόξενη Νέα Υόρκη, συνεργάστηκε με το συγκρότημα TOOL, ανοίγοντας τις συναυλίες τους ("μόλις έχασα έναν φακό επαφής, μήπως τον είδε κανένας?" είπε μπροστά σε 40000 ξεκαρδισμένους θεατές), και εκμεταλλευόμενος τη γνωριμία του με τον Τζέι Λένο από την εποχή του Λος Αντζελες άρχισε να εμφανίζεται στο late show του Ντέιβιντ Λέτερμαν.
    Το 1993 όλα έμοιαζαν να έχουν μπει σε μια τάξη.Το περιοδικό "Rollong Stone" τον ονόμαζε "το νέο καυτό όνομα στη stand-up comedy", έγραφε μουσική και "όλα ήταν ιδανικά, εκτός από τη μοίρα μου", όπως είπε μόλις έμαθε ότι έχει προσβληθεί από επιθετικό καρκίνο στο συκώτι.Συνέχισε να δουλεύει, πρωταγωνιστώντας άθελά του σε ένα από τα πιο διάσημα κρούσματα λογοκρισίας στην τηλεοπτική Αμερική.Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, προτού η ασθένεια τον καταβάλει ολοκληρωτικά, η εμφάνισή του στο late show του Ντέιβιντ Λέτερμαν κόπηκε λόγω των θρησκευτικών του επιθέσεων που χαρακτηρίστηκαν την τελευταία στιγμή "επικίνδυνα προσβλητικές".Ο Χικς αντέδρασε γράφοντας μια παραπονεμένη απιστολή 39 σελίδων στο περιοδικό "New Yorker" και κύλησε στην αρρώστια.Πριν από λίγους μήνες, οΛέτερμαν κάλεσε τη μητέρα του Χικς - που δεν του χαρίστηκε - και ζήτησε συγνώμη προβάλλοντας την κομμένη και ακόμη και σήμερα επίκαιρη εκπομπή.
    Ο Χικς μετακόμισε καταβεβλημένος στο πατρικό του σπίτι, έπαιξε στους γονείς του τη μουσική που του άρεσε,προσπάθησε να τους εξηγήσει την κοσμοθεωρία του,διάβασε την τριλογία του "Άρχοντα των δαχτυλιδιών" και το πρωινό του Σαββάτου 26 Φεβρουαρίου του 1994 άφησε την τελευταία του πνοή.Ήταν 32 ετών και όπως είχε πει ο ίδιος λίγες μέρες πριν:"Η ζωή είναι μια βόλτα.Η δικιά μου σύντομη,αλλά απολαυστική.Χαλαρώστε και απολαύστε την.Δεν έγινε και τίποτα.It's just a ride".

Το κείμενο δημοσιεύτηκε από τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο στο Βημαgazino στις 10 Ιανουαρίου 2010 
Επίσης κυκλοφορεί και η ταινία για τη ζωή του  American: The Bill Hicks Story